MANDALİNA 5

Koltuğun kenarına oturmuş boş boş bakıyordu. Annesiyle babasının konuştuklarını dinlediğinde dünyası başına yıkılmıştı. Canı yanıyordu, Önünde duran kardeşine bakıyor, hiç bir şey düşünmüyordu.  Zihninde babasının, annesine dediği " Hastaneden iyi haber gelmedi Cemile. Zeynep öldü"  cümleleri yankılanıyordu.  En yakın arkadaşı artık yoktu.  Hülya Zeyneple birlikte konuşmaları dolanıyordu aklında. Karma karışıktı Hülya. Doğru düzgün düşünemiyordu.

"Doktor olacağım ben, bak görürsün." demişti okula aşı yapmaya gelen hemşireye bakarak. Birlikte aynı sırada oturuyorlardı Hülya ile Zeynep. Hülya Zeynep'e bakıp " Bende bir şeyleri tamir edeceğim. Babam demişti bana ne mesleği olduğunuda unuttum şimdi. "demişti Hülya Zeynep'e. 

"Neden doktor olmak istiyorsun ki, sen korkarsın iğneden"

" Ben yaralıları iyileştireceğim. Onlara ilaç yazacağım. Hem dayak yiyenleri korurum öyle.

Kemal bey kızının yanına oturmuş kızına sarılmıştı. Hülyanın gözlerinde ki ıslaklığı silip kızını öptü. Hiç bir şey söyleyemiyordu kızına. Ne söyleyeceğini bilemiyordu. Hülyanın çoktan gerçeği anladığını biliyordu Kemal bey. Açık olan televizyona bakıyorlardı ikiside. Uzun kızıl saçlı bayan spiker bugün yaşadıkları olayın haberini sunuyordu ekranda.

 " Yine kadına şiddet ve yine bir kadın cinayeti. Cinnet geçiren eş hem eşini hemde kızını öldürdü. On üç yaşındaki Z. kaldırıldığı hastanede hayatını kaybederken D. olay yerinde hayatını kaybetti. On üç yaşındaki Z'yi dövdükten sonra bedeninde oluşan ciddi yaraların üzerine sobanın üzerinde kaynayan suyu döktü babası." 

Haberin hemen ardından ekranda beliren kadınlar" Kadına şiddete hayır! "diye bağırıyorlardı. Zeynep'în ve annesinin fotoğrafı ekranda gösteriliyordu. Televizyonu kapattı Cemile. Kızının ayaklarının dibine oturdu,  kocasının elini tuttu, oğlunu kucağına aldı. Yapabildikleri tek şeyi yaptılar. Hep birlikte ağladılar.

"Hülya Hanım babanız geldiler." diyen sekreterine " Beklesin" deyip telefonu kapattı. Karşısında duran genç kızın ağlamasının bitmesini bekliyordu. Her nefes alışverişinde teşekkür ediyordu genç kız. Henüz on yedisinde olan kıza tecavüz eden kişiye savcıların en ağır cezayı vermelerini sağlamıştı Hülya.  Genç kızla konuşmuş onun psikolojik destek almasını sağlamıştı.. Genç kız Hülyaya sarılıp ağlamaya devam ediyordu. O ağladıkça Hülya masasında duran objelere bakıyordu. Aklına geçmiş geliyor o da ağlıyordu. Genç kızı omuzlarından tutup kendinden uzaklaştırdı. " Sen ne zaman istersen ben hep burada olacağım. Telefonum sende var. Saat kaç olursa olsun arayabilirsin." demişti Hülya. Genç kız annesiyle birlikte bürodan ayrıldıktan sonra içeriye babası " Ooo Avukat Hülya Hanım, babanızı da bekletiyorsunuz demek." deyip içeri girmişti. 

" Kusura bakma baba müvekkilimle konuşuyordum." deyip babasına sarılıp masanın karşısında duran siyah deri koltuğa oturmuşlardı. 

" Eve gitmeden önce anneni aradım." Hanım bir şey lazım mı?"  diye sordum. Annen " Valla bey Hülyayı al gel. Gelmezse kulağından çek getir. Avukat filan dinlemem, kızımı özledim ben" dedi bana. Yani kızım emir en üst merciiden." deyip birlikte güldüler

Hülya askılıktan ceketini ve çantasını alıp çıkarken gözleri tekrar masada duran gazete kağıtlarından yaptığı çamura bulaşmış abajura ve mandalinalarla dolu tabağa baktı. Masanın üzerinde duran yazıya ilişti gözleri AV. HÜLYA ZEYNEP YILMAZ. 

O zamandan beri Zeynep Hülya oldu. Zeynep gibilere yardım etmek için doktor olmak istedi. Vazgeçti. Zeynep gibilere zarar verenleri yok etmek istedi, ceza vermek istedi, ceza almalarına sebep olmak istedi avukat oldu. Bazen canı çok sıkıldığında evine kapanır evde bozuk olan şeyleri tamir eder dururdu. Eşi ve oğlu ile kocaman dünyasında kötülüklerle savaşıyordu. Eşi onu savaşçı avukatım diye seviyordu. Hoşuna gidiyordu Hülyanın, eşinin onu böyle sevmesi. Ona neden avukat olduğunu hatırlatıyordu. Unutmuyordu gerçi, unutamazdı.. 

Bürosunun kapısını kapatıp babasıyla birlikte dışarı çıktılar. Arabaya binip eve doğru yol aldılar. Eve gitmeden ekmek ve yemek sonrası yenmesi için birkaç çeşitte meyve aldılar. Eve vardıklarında sofra kurulmuş, diğerleri onların gelmesini bekliyorlardı. Hülya oğlu Mert'i kucağına almış, öpmeye başlamıştı. Eşi de babası gibi polisti. Gece çalışacağı için yoktu masada. Ailecek akşam yemeklerini yediler. Kurallar hala aynıydı. Akşam evde televizyon açılmazdı. Telefonlar bırakılır sohbet edilirdi. Şimdi olduğu gibi. Hülya oğluyla oynuyordu, Emre sınavı olduğu için odasına gitmişti. Babası, annesinin ona soyup verdiği meyveyi yiyordu.

-SON-

Evet Mandalina adlı hikayenin de sonuna geldik. Benimle birlikte olduğunuz için teşekkür ederim. Umarın beğenmişsinizdiz.  Kadına, çocuğa diye ayırmayacağım, ŞİDDETİN her türlüsüne hayır. Yaşanan şiddete susup izliyenlere gelsin.. Eğer komşular o akşam bir şeyler yapsaydı Zeynep ve annesi yaşayacaktı.