Lilanın Büyülü Miladı- Final-

Gözlerinden süzülen bir damla yaş belirmişti. Etraf karanlık olsa da Nazlı Milat hep aynı yere bakıyordu Yahyayı görmek için.

Hareket etmeye korkuyordu Nazlı. Ya çekip giderse diye. Gözyaşları görmesine engel olmaya başlayınca elleriyle gözlerini silip, gözlerini hiç kırpmadan camdan yolun karşı tarafında duran Yahyayı görmeye çalışıyordu. Yağmur bir anda bardaktan boşanırcasına yağmaya başlamıştı. Ellerinin titremesine engel olmasını bırak kalbi, zihni dahi söz dinlemiyordu sanki. Ne duruyorsun, koş, diyen aklına karşı gelen ayakları mıh gibi olduğu yerde kalmıştı. Sadece gözleri tek noktada sabitlenmişti. Yahya karşısında duruyordu işte.

-Koş aptal, koş işte!

Derin nefes alıp koşmaya başlamıştı Nazlı Milat. Yağmur daha saniyesinde sırılsıklam yapmıştı onu, ama umurunda değildi. Bütün hücresinde hissettiği o buruk mutluluk, ritmi bozulan kalbine söz dinletememesi aşktandı. Emindi artık. Çok geç olsa da emindi. 

Yahya'nın karşısına geçip durmuştu, her ne kadar sarılıp bir daha bırakmak istemese de durmuştu. Nazlı. Ne diyecekti ki. Yahya karşısındaydı. Onun nefesinin sesini duyuyordu, gözlerini kırpışını görüyordu, ağlıyor muydu o da benim gibi yoksa yağmur muydu gördüğü kestirememişti Nazlı Milat. Sadece uzun uzun birbirlerine bakıyorlardı. Daha ne olduğunu anlamadan Yahya sarılı vermişti Nazlıya. Karşılık buldu Yahya. Nazlı sıkıca sardı kollarını Yahya'ya bir daha bırakmamacasına. İkisi de konuşmamışlardı. Bir süre o şekilde yağmur üzerilerine yağdı. 

Mutlu sonlara hiç inanmazdı Nazlı Milat. Her sonun başlangıcı olduğunu söylerdi hep. Roman okurken dahi mutlu sonla bittiğinde daha sonra nasıl yaşadılar diye takılıp kalırdı. Şimdi ise kendi hikayesini merak ediyordu yanında duran sevdiği adama bakarken. Bundan sonra nasıl yol izleyeceklerdi. Konuşulması gereken konular söylenmesi gerek sözler vardı ama ikisi de susuyordu. Sıkıca ellerini tutuyordu, bırakırsam gidecek korkusuyla. Emindi artık Nazlı Milat bu hikaye mutlu sonla bitiyordu. Kulağına söylemişti Yahya onu sevdiğini. Mutlu sonun en mutlu başlangıcı olmuştu. İkisinin biz serüveninde başlayacağı mutlu başlangıçtı bu. İkisi de sırılsıklam karşılıklı oturdukları koltuktan birbirine gülüyordu. Gözleri birbirinde kenetlenmişti. Kaçmayacaktı bu sefer Nazlı Milat! Bütün duygularını daha o anda bağıra bağıra söylemişti Yahya'ya: Seni seviyorum aptal! diye.

Mutlu başlangıç vaat ediyorum sana. Mutlu sonla biten bu hikayenin en güzel başlangıcı.. Bizim hikayemiz.. Bizim serüvenimiz.. Bizim.. Sen ve ben değil. Biz!
-Seni seviyorum
-Seni seviyorum.

                                                                         -Son-