Olmayan Savaş ( kalp ve mantık)

Özlediğinin farkına varmaz mı insan?

Elbette varır..

Peki ya sevdiğinin?

Orada şöyle bir durup düşünmek gerekmez mi! 

Sevip sevmediğinin farkında değilken duyduğu özlem neyin belirtisi?

Bu sevgi değilse hasret duygusu neden bu kadar baskın geliyor?  

Hayat bize her zaman isteklerimizi altın tepside sunmuyor maalesef.. Çırpınır dururuz bir şeyler için. İsteklerimiz gerçekleşmesi, hayallerimize kavuşmak için ya emin adımlarla ağır ağır yürürüz ya da  sonunu düşünmeden hızlıca koşarız. Ama o hayallere kavuşur muyuz  velhasıl kavuşmuş muyuzdur muamma. Sürekli bir hareket halinde, o koşuşturma içindeyiz hep. Hayallerimiz umut kapımız oldu. O umut; gücümüz, sığındığımız liman.. Sımsıkı sarıldığımız bir liman. 

O limanda kararlar aldık, o kararlardan vazgeçtik, bazende gözümüz karaya boyandı kararı uyguladık.  Yani ya hüsran ve hüzün ya da büyük bir mutluluk.. Bir düşünün insanların mutlu anlarında gözlerindeki o parıltıyı.. İnsanın yüreğine sıcaklık düşürmeye yetmez mi o parıltı. O parıltıya tutunmaz mı, yetmez mi umut kaynağı olmaya..  

Karışık biraz.. Herkesin yaşadıkları gibi. Hani yaşadıklarımız hep ders olur, tecrübe ediniriz ya, öyle şey bu! Ama tecrübenin dahi yetmediği aklın mantıkla uyuşmadığı, duygulara ters düşen bir yanı var..

Bu neye benziyor biliyor musunuz?

Kalbin he dese de mantığın yok demesi.. Sonrası mı? Şimdi gözlerini kapat. Kapattın mı? Orada bir boşluk var. Kalp ile mantığın çatışması orada. O karanlıkta...

                                                               -SON-