KARGA

Bir karga ilişiyor gözüme. Koca koca camların ardında ayakta durmuş onun semada süzülüp asfalt yola inişini izliyorum . Olmak istemediğim ama olmak zorunda kaldığım yerde öylece kollarımı arkada bağlamış onu izliyorum. Başı,

kanatları siyah; başındaki siyahlık karnına doğru devam ediyor. İri zeytin misali gözleri, parlak gri gövdesi ile yoldan geçen arabalara aldırmadan bir öteye bir beriye gidip duruyor. Daha sonra başka karga ilişiyor gözüme , o daha yüksekte. Yolda duran arkadaşını izliyor. Tiz bir “ Gaaak.”sesi. Diğer karga cevap veriyor “Gaaaak”. Yüksekte olan karga da iniyor yola. Yolda aradıklarını bulmuşlarcasına gagalarını sürekli yere vurup duruyorlar.

Onlar ayaklarına değil kanatlarına güveniyorlar. 

Kendime inancımın yittiği şu zamanda kargayı kıskanır oldum. Benim neden kanatlarım yok?  Neye güveneyim, sığınağım ne, hangi denizde limanım var?...

Uzaktan çocuk sesleri,kahkahaları. Kaldırımdan kızlı erkekli grup birbirleriyle şakalaşıp geçiyor. Onların yoldan gelip geçişini izlemeye devam ediyorum. Ufkumdan yitip gittikten sonra yarım kalan işime dönmeden son kez kargalara bakıyorum. Yoklar. Uçup gitmişti. Yada benim kargalara ilgim bitmişti. Bilmiyorum..

Şu üç dakikalık zaman diliminde kargayı da kıskanmıştım. Ben de kanat çırpsaydım. Hayalden hayale koşsaydım.