Bir İyilik Bin Kötülük

Matem içinde yüreğim. Bu kadar hassas olmaktan nefret ettim. Gücümü harcadım, tahammülüm tükendi. Kendimi tanıyamıyorum artık dediğim en uç noktaya ulaştığımı düşünmem suç olmasa gerek. Zira bu naiflikteki tüm çabalarımı solduran ne kadar şey varsa yaşadım. Kimseye de kızamıyorum kendime kızdığım kadar.” Ne vardı bu kadar hassas olmasaydım” demeden alamıyorum kendimi. İyilik olsun dedikçe ikiyüzlülüğün en âlasıyla tanıştım. Annem “ Herkesin söylediği yanına kâr kalıyor.” derken aldığı yaraları göz ardı ederek geçemeyeceğim bu sefer. Zira ağızdan çıkan bu söz onunda zamanında bu dersden faydalandığını anlamama yetiyor.

Yıkan insanlığa, Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi “ Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle kemiğimle nefret ettim. “.

 Hani kötülüğün ülkesi, sınırı, vatanı da yok.. İnsanlık da öyle. Sınırları biz koyduk. Siyah beyazı çeker derler. Bir kötü seni kendine benzetir derler. Bir iyi nasıl başaramaz bunu..

Hangisi daha güçlü? Bunu bilmem ama herkesin ortak paydada buluşacağı bir nokta var ki o da yıkıcı olanın kötülük olduğu. Peki yıkıcı olanı bu kadar güçlü kılan ne?.

Kötülüğün doğası gereği yıkıntısı daha fazla oluyor, iyilik ise bunun hepsini toparlayamıyor. Yoksa insan fazla mı kırılgan? Kırılgan olduğu için mi kötülüğün yıkıcılığı altında eziliyor?

İnsana, hayvana, bitkiye, doğaya, insanlığa, güven duygusuna, hislere… Her şeye bir zararı var bu meretin. Merak, kötülüğe iten sebep nedir diye düşünmeden edemiyor insan elbet! Ama bu kötülüğe ulaşmadan/bulaşmadan önce araya ufak bir iyilik girse sonuç değişmez mi?

İhtiras, hırs, nefs! Üçü birleşince en nefis kötülük oluştuğu gibi en nefis iyiliğide doğuruyor dimi. Ne tezat durum!

Peki iyilik kötülükten mi doğuyor yoksa kötülüğe has bir durum mu iyilik?