Hohori Evleniyor :)

 

Hiç öyle uzun zamandır yoktum muhabbetine girmeyeceğim. Daha önce çok yaptım bu muhabbeti. Kendim de sıkıldım bu muhabbetten açıkçası. Evet evet başlık doğru..

 Hayatımın akışında güzel değişiklikler oldu 😄 Hani öyle nasıl tanıştık evliliğe nasıl karar verdim gibi şeyleri sonraları anlatırım tabii hikaye olarak 😉 24 Eylüle az bi zaman kaldı. Miladımızın dönümü olacak. 

Şu zamanda düğün hazırlığında olanlara Rabbim yardım etsin. Hem güzel hem çok güzel hem de yorucu bir süreç işin içine girince çok daha iyi anlıyor insan. 

Uzun süre yoktum kim kaldı bloggerlardan bilmiyorum geri kesin dönüş yaptığımda ancak öğreneceğim bir bakarsınız döndüğümde blogumun seyrinde bir kaç değişiklikte yaparım. Ufak bi planım var uygulayama kaldı sıra 😄

Blogger arkadaşlarımı özledim 🤗 şimdilik hoşçakalın ama ben ancak ekim gibi gelirim diye düşünüyorum 😊 

Hüzün

             

 Kırık kalbin uğradığı hüzün sokağı. Belki bir çıkmaz belki de sonu olmayan.

Yıkılan hayallerin hüsrana uğramış anları ile cebelleşmekte sanki. Bir nebze olsun dokunmak isterse yüreğe. Belki. Belki!  Kanadı olsa da yara almıştır, uçamaz. Gitmek istese de kalmaya mecburdur, gidemez. Ağlamakla gülmek arasında kalmıştır ama ikisinide yapamaz.  

Devamı »

Cam Kırıkları

 Kırılan tasın ufacık parçaları savruldu etrafa. Sıcak ile soğuğun karşılaşması üzerine döküldü müptelası olunan hayatın boş ve sessiz tarafına. Bir girdaba kapılmışçasına hissettirse de  kum saati gibi çevirmedikçe akmayacaktı zaman. Duracak. Ama savrulan  o ufak cam kırıkları batacaktı. Tıpkı bazı gerçekler gibi. Gün yüzüne çıkmayı bekleyecek duran zamanda sabretmeyi de öğretecekti. 

Devamı »

Bir Sonbahar Akşamı

 Doğrudan odasının penceresine yönelmişti. Penceresini açıp derin bir nefes çekti. Temiz hava alacağını düşünmüştü lakin havada kömür ve duman kokusu hakimdi. Yapraklar tamamıyla dökülmemişti. Esen rüzgar üşütmeye başlamıştı.  Usul usul yağan yağmurun dama vuran seslerini dinledi. Yorgun bir sonbaharın adım adım gelişiydi bu. Yanında hüznü de getiriyordu belli. Rüzgarın hışırtısını dinlerken uzaktaki nokta olan ışığa takıldı gözleri. Belki sokak lambası belki bir ev. Bilemedi! İçeriden annesi kendisine seslenmişti " Yemek Hazır." Aç değildi tokta değildi. Canı şu anda yemek istemiyordu. Canı bugünlerde hiçbir şey yapmak istemiyordu. Ne okumak ne konuşmak ne düşünmek... Canı sadece istemiyordu. 

Devamı »

Bir Ah Vardı: Geçmişin Kapısı

 

Sazı elinde girmişti kahvehaneden çeriye. Başındaki kasketi kendisini daha da yaşlı göstermişti. Uzun ve yassı burunlu, burnunun sağ tarafında koca bir leke vardı. Doğum lekesine benziyordu. Bıyıkları beyazlamaya yüz tutmuş, hayat yorgunluğunun belirtisi olan mercan gözlerine, kapakları et yığını halinde düşüvermişti. Yüzü o kadar zayıftı ki elmacık kemikleri yüzünde bir taş gibi biçimsizce duruyordu. Zayıf bedenini ayakları zor taşıyordu adeta. 

Devamı »

Masal Diyarı

Bir yerde duymuştum. Deniz kabukları okyanustan dalga seslerini içine hapseder. Kıyıya vurur ve birisinin kendisini bulmasını bekler. Bulan kişiye, bulunmadığı diyarlardan belki de hiç tanık olmayacağı sesleri dinletirmiş. Bir yanında denizin hışırtısı bir yanda deniz kabuğunun hediyesi. Bir mırıltı dökülür  huzurla dudaklarından. Orkestranı kurmuşsundur o anda. Kalbin ritim tutmuş. Eşsiz bir seyircin var. Doğa!

Devamı »

Seher Vakti

 

 Seher vaktinden sonra başlar yaşam telaşı, önce usul usul. Nefes kadar yakın ölümün eşiğinde yaşamaya devam ederiz her şeyi unutmuşçasına. Varoluş amacı güdülmeden.. Unuttuklarımıza varsaydığımız gayelerimizden kopuk. 

Devamı »

Bir Şarkı- Men Seni Gördüm Ay Işığında

 

GÜNAYYDIIINNNNN :)))

Bu şarkıyı sizlerle paylaşmak istedim ama daha çok Bu şarkıyı kanalında paylaşan kişinin açıklama kısmına yazdığını paylaşmak istedim ama buraya aktarmak doğru olur mu diye düşündüm. Umarım açıklamayı okursunuz :) Yorumlar ayrı bir dünya.. Evet ben de  müziği dinlerken yorumları okuyorum :)))

Kavanozun Dibi -2-

 Kahvaltı yaptıktan sonra mutfağı toplayıp doğrudan odama geçip hazırlanmaya başladım. Babam iki dakikada hazırlanıp dışarı çıkmış dışarı çıkarken de çabuk olsun demişti. Annemle bizde ev daha toplu olsun diye bir yandan hazırlanmaya çalışırken bir yandan yatakları toplayıp evin dağınık olan diğer odalarına ufak dokunuşlar yapıyorduk. Annem bir yandan babama kızıyor bir yandan acele ettiği için eli ayağına dolaşıyordu. Hal böyle olunca daha da çok sinirleniyordu.

Devamı »

Haydi Sohbete :)

 

Bugün her zamankinden farksız geçti.. Güldüm, yeri geldi kızdım yeri geldi öfkelendim.. Artık uyandığımda bugün ne gibi sürprizler bekliyor diye düşünmeden edemiyorum. Sabah zihin sporu oldu bu galiba... Kıskıvrak ele geçirilmiş ama çırpınmaktan da asla vazgeçmeyen o şey modundayım. ŞEY.. Hani ne olduğunu bilirsinde isim koyamazsın ve "şey" dersin sadece.. O şeyler gittikçe artıyor bende.. Yani isim koyamamak değilde o ismi yaftalamaktan utanıyorum kendimce sanırım. Ama neyse diyorum sonra.. DEĞMEZ! Gerçekten değmiyormuş...

Devamı »

Davacı

Gri bulutlardan dolayı birkaç gündür hapsolmuştuk kara günlere. Havada tek düzelikte esen meltemle puslu hava daha da boğucu hale geliyordu. “ Kara bulutlar, dökün artık şu bereketinizi üzerime. Bakın, görün artık; yeşilden sarıya döndü yapraklarım. Mevsim yaz. Dallarım kuruyor artık.” diye hüzünle söylendi Davacı ama kimse duymadı onu. Artık mecali de kalmamıştı ya. İncecik dalına tutunan küçük mor renkli kelebeğe baktı şefkatle. Sonra yuvalarında ötüşen, annelerini bekleyen üç kırlangıç yavrusuna. Henüz tüyleri belirmemişti bu yavruların. Uzaktan geçen martıya seslendi. Lakin sesini duyuramamıştı. Semada süzülen martının peşinden öylece baktı. Uzaktan gelen çocuk sesleri.. Ayak sesleri ve gülüşmelerini duyuyordu. Uzun zamandır hasret kaldığı bu sesleri hep uzaktan duyuyordu artık. Peki neydi Davacıyı bu kadar yaralayan? Özlem? İhanet? Acımasızlık? Davacının hikayesi belki de burada başlıyordu ya da son buluyordu. Onun dostları Davacıda ki bu durgunluğu sezinlemişlerdi lakin bir türlü anlam veremiyorlardı.

Devamı »