O Ayrı Mesele

Tebessüm ettik. açmakta olan goncaya, uçuşan kelebeklere, öten kuşlara,  tatlı melteme, gülen bebekle güldük, oynaşan köpekleri izledik, oyunda mızıkçılık yapan çocuğu sakinleştirmeye çalışırken tebessüm ettik..

Elimizden alınacak diye ahşap kutuya koyup sandığa kaldırdık tebessümlerimizi artık. Az güler olduk.. Bir kere geldiğimiz şu hayatta yaşam mücadelesi adı altında umutlarımızı, hayallerimizi gizledik. Daha doğrusu onlara bile sınır koyduk. Ayaklarımız yerden kesildiğini hissettiğimiz anda acaba ne zaman yere çakılacağım diye sorgular olduk.. Kısaca yarım bırakıldık.. Kendimiz ettik.. Daha iyi olsun, en iyisi olsun diye diye elimizdekilerle de yetinmez olduk.. Birazda bencil olduk hani.. Benim olsun! Hepsi benim! 

Zaman geçti de bu yaşa nasıl geldik anlamadım diyenler çok.. Şöyle geriye bakıyorum da çok çabuk geçmiş zaman.. Keşkeler de çok vahlar da..Yani hep bir pişmanlık.. Ve en acısı da ne biliyor musunuz? Yine aynı pişmanlıkları yapmaya devam ediyoruz. Alışkanlık mı desem yoksa çaresizlik mi bilemedim. Belki de ikisi birden.   Bir bilinmezlik yolunda bildiklerimizi harmanlayamıyoruz... Ya emin değiliz olacaklardan.....

Uzun laflar çokça. Bildiğimizi sandığımız ama aslında bilmediğimiz bilinmezlikleri yaşamak için adım atıyoruz.

Ne demiştim başta. Tebessüm ediyoruz, edelim elbet. Tebessüm yüzümüzün maskesi.. Hayata karşı oynadığımız tiyatroda senaryoların bir parçası o maske. Olmazsa olmazımız! Olmadı değil oldurduk! Ama kendimiz olamadık o ayrı mesele...