Bilmeyi Bilmek!

Bilmek ne ile başlar?

Haddini bilmekle mi

Kendini bilmekle mi yoksa 

Tevazu ile mi?

Baktım ama görmedim

Duydum ama dinlemedim

Bildim ama söylemedim

İncindim ama hissettirmedim

Nasıl bildiğin değilde,bildiğini nasıl dile getirdiğin önemli ..

Bir ata sözü var ya hani tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır diye o mesele.. Bana hep söylerler sinirli olduğunda dahi karşındakine kaşlarını çatma.. Gülerek söyle her şeyi dediler. İtiraz ettim önceleri.. Öfkeli isem gülemem.. Gülerek ağza alınmayacak şeyler söylersem ikiyüzlülük olarak algıladım bunu. Kızgınsam kişiye, ona o şekilde bakmalıydım. Gülerek kin mi kusulurmuş hem...

O ne ola ki! Ne güzel öğrendim gülerek kin kusmayı.. Tatlı dille laf sokmayı.. Ne güzel öğrettiler bana ince ince iğnelemeyi..Hayat bir tiyatro sahnesi gibi.. Gibisi fazla sanki! Öyle.. Hayatta insan her şeyi öğreniyor.. Annemin bana söylediği söz geliyor aklıma şu satırları yazarken. Bil ama yapma diye..

Bilmeden yaparım deme, yapamazsın. Kolay görünür beceremezsin. Zor dersin, bilemezsin kolay mı zor mu! 

Herkesin kendi içinde başka bir benliği olduğunu düşünürüm hep. Ki o benlikle tezat halindeyiz genelde.. İç savaş, ruhumuzla, düşüncelerimizle en çokta kendimizle çelişiriz. kendimizle yaptığımız mücadele ayrı da bir de dışarıdan gelenler var.. Hani dedim ya gülerek kin kusmak diye.. Aslında yazı buralara bu şekilde gelmeyecekti.. Planlamıştım bazı şeyleri. Hatta daha öncesinden notlar dahi almıştım.. Yine annemin sözü düşüyor aklıma "bilmeden yaparım deme, yapamazsın." Öyle oldu gerçekten..  

Gönül kırgın arkadaş.. Ama en çokta kendime.. Şu zamana kadar hep kimseleri kırmamak için didindim. Ya söyleyeceklerimi yuttum yada söylediklerim yumuşak dil ile açıkladım. Ama kimse bana acımadı. Hayatın silsilesi benim omzumda gibi hissediyorum. Yoruldum ve çok kırıldım.. Kıranları da affettim ama kendimi bir türlü affetmiyorum. Neden mi? En büyük haksızlığı kendime yaptım ama artık özrümü de kabul etmiyor benliğim.. Ve ben yine özür diliyorum.. Kapılar ardına kadar kapalı. 

Ben bu satırları kara kaplı defterime not aldıktan bir kaç gün sonra bir cümle çıkıyor karşıma.. Mıh gibi çakılıveriyor yüreğime ince bir sızı ile...

" Fazla fedakarlık kişinin kendi  kul hakkına girmesidir."

Sanırım bir helallik de kendimizden isteyeceğiz... 

Bilmeyi bilmek dimi başlık.. Şu hayatta en çok kendimizi tevazu ile bilelim. Bildiğimizi tevazu ile söyleyelim istedim.. İstediğim gibi oldu mu? Hayır! Hayat bizlere bildiğimizin dışında çok şey daha öğretiyor ve biz öğrenmeye devam edeceğiz.. Anlamaya çalışacağız. Ama önce şaşıracağız sonra anlamlandıramayacağız.. Ve sadece bir cümle çıkacak ağızdan her şeyi açıklar nitelikte:

                                                         - VAY BE!-

Sizlere soruyorum: Bilmek ne ile başlar sahi?