Doğrudan odasının penceresine yönelmişti. Penceresini açıp derin bir nefes çekti. Temiz hava alacağını düşünmüştü lakin havada kömür ve duman kokusu hakimdi. Yapraklar tamamıyla dökülmemişti. Esen rüzgar üşütmeye başlamıştı. Usul usul yağan yağmurun dama vuran seslerini dinledi. Yorgun bir sonbaharın adım adım gelişiydi bu. Yanında hüznü de getiriyordu belli. Rüzgarın hışırtısını dinlerken uzaktaki nokta olan ışığa takıldı gözleri. Belki sokak lambası belki bir ev. Bilemedi! İçeriden annesi kendisine seslenmişti " Yemek Hazır." Aç değildi tokta değildi. Canı şu anda yemek istemiyordu. Canı bugünlerde hiçbir şey yapmak istemiyordu. Ne okumak ne konuşmak ne düşünmek... Canı sadece istemiyordu.
