Bir Dem, Savruk Kahkaha

Gökyüzünde asılı kaldı umutlar. Narin çiçeğin dalından yaprağını kopardılar. Usul usul dokundu kalplere kimi sözcükler, bağrından kopup gelen o ince anlamı görmekti asıl mesele.

Elinde tuttuğu çay bardağı elini artık ısıtmıyordu. İlkbaharın ısıtmayan bir gününde içini ısıtmak için kendine çay yapmıştı ama sadece ellerini ısıtmakla yetinmişti. Gözleri önüne düşen saçlarını eliyle itelemekten de bıkmıştı. İçinde hem değer verdiği her şeyin hemde o değerin değersizliğiyle oluşan bir hüzün vardı. Aklı başına gelmişti. Hayatın en değerli öğretilerinden yararlanmıştı sanırım. Acı öğreti.
Sahi hayatın öğretilerini nasıl ayırabiliyoruz? Bilmiyorum ama şu an acı ve tatlı diye gruplandırmak istiyorum. Başını aşağı yukarı sallarken “ Evet, acı ve tatlı. “ diyerek kendini onayladı. “ Kesinlikle böyle olmalı.” diye devam etti iç sesi.

Pencerenin önünde durmuş gelen geçeni izliyordu. Elinde ekmekle hızlı hızlı evine giden adam takılmıştı gözüne. Tişört giyen adamı görünce dışarısının soğuk olup olmadığı takıldı aklına. Ya hava soğuktu- ki kendisi üşüyordu ya da sıcaktı ki adam tişört giyinmişti. Bunları düşünedururken adamın peşinden bakıyordu. Ellerini ovuşturdu “ hayır, hava soğuk, ellerim buz gibi oldu.” dedi yükses sesle sanki karşısında biri varmışçasına. Pencereden bakmaktan vazgeçip az önce kalktığı koltuğa oturmadan önce kendine yedinden çay koymak için mutfağa geçti. “Sende gel.” dedi yalnızlığına. Bir demde sana vurayım. Elindeki soğuk çayı lavobaya döktüp yenisini koymuştu. Çayı çok sıcak içmeyi sevmiyordu.  Çay kaynar kaynamaz ocağı kapatır, öylece soğumasını beklerdi. Küçükken ağzı yanmıştı çünkü. Daha küçükken ayrılmıştı yolları aslında. Kahve adamıyım ben derdi. Ama kahveyi de soğuk içerdi. Sanırım o yanmışlık kendisinde acı bir hatıra bırakmıştı. “ Evet evet, acı hatıra” dedi başını aşağı yukarı sallayarak kendini onaylarcasına.

Geçenlerde arkadaşının kendisine sorduğu o soru geldi aklına. “ Duyguların kaynağı nedir?”. O zaman ona “hüzün, mutluluk sevinç.. “ gibi kelimeler saymıştı ama arkadaşı ona “ bunlar duygunun ta kendisi. Ben sana kaynağını sordum.” demişti. Koltuğuna oturup sesi tamamen kısılmış televizyona bakarken “ Yaşanmışlıklar veya yaşamayı umut ettiklerimiz duygularımızın kaynağı” diyiverdi iç sesi. Başını aşağı yukarı salladı hızlı hızlı “ yaşanmışlıklar” dedi sesli sesli. Sonra bir kahkaha savurdu, sesi odada yankılandı. Yankılanan sesine daha çok güldü. O kadar çok güldü ki gözünden tek bir damla yaş düştü. Ve ekledi “ Sanırım duygunun sonucuda belli.” dedi elinde hisettiği ıslaklığa bakarak.

   

                                               😊😊