Haydi Sohbete :)

 

Bugün her zamankinden farksız geçti.. Güldüm, yeri geldi kızdım yeri geldi öfkelendim.. Artık uyandığımda bugün ne gibi sürprizler bekliyor diye düşünmeden edemiyorum. Sabah zihin sporu oldu bu galiba... Kıskıvrak ele geçirilmiş ama çırpınmaktan da asla vazgeçmeyen o şey modundayım. ŞEY.. Hani ne olduğunu bilirsinde isim koyamazsın ve "şey" dersin sadece.. O şeyler gittikçe artıyor bende.. Yani isim koyamamak değilde o ismi yaftalamaktan utanıyorum kendimce sanırım. Ama neyse diyorum sonra.. DEĞMEZ! Gerçekten değmiyormuş...

Kırık kalbin satırları değil bunlar aslında. İçinde öfke barındıran umursamaz bir tavır desem saçma gelecek.. Umursamaz ise bunları ne yazdırdı dimi.. Sonra boşver diyorum, ne kazandın da ne kaybedeceksin.. Biraz keşke katıyorum o örüntülediğim hayatın ilmeklerine.. Pişmanlık değilde hayıflanmak bu.. 

Keşke hep o çocuk masumluğunda kalsak da bize dayatılan bu lanet kirleri hiç anlamasaydık. NEDEN BÜYÜDÜKÇE HAYATIN ETEKLERİNE BULAŞMIŞ KİRE KENDİ RIZAMIZLA BULAŞIYORUZ?   Sen/ben dili arasında ki o değişimden sonra gelen bencillik duygusu mu bu? Yamacımıza katık ettiğimiz o nice sevginin vebali ile kavrulduğumuzda mı son bulacak bu çehredeki hüzün...

Bilinmez! Bilinir mi yoksa? 

Bilinen bir şey var ki ruhta alevlenen kendini tanıma evresi bence.. Kendini tanımak olarak adlandırdım ben ama aslen öyle değil. Bir nevi artık ne hali varsa görsün deyip bazı kişileri hayatınızdan çıkarma evresi... Bu arkadaş olur akraba olur vb. Siz ne olarak derseniz.. Tanıdığım dediğin o varlığı aslında yeni yeni tanıdığınızı fark edersiniz de kendinize kızarsınız. 

Soğuk su da işe yaramaz hani :)) Ben sohbet dedim ama sohbetten çıktı  gibi :)) Hohori usulca kalemi bırakıp uzaklaştı oradan... vınnnnn