Lilanın Büyülü Miladı-2

 Müzik çalarda  ise sabah söylediği şarkı çalıyordu.

" Bir zamanlar güzel bir kız yaşarmış. " Bir zalimi görmüş ona aldanmış. " ooo lelli." 

"İpekten ince kirpikleri." " Gülermiş hep bebekler gibi. "Bir zamanlar güzel bir kız yaşarmış" "ooo lelli.."

Eğlenceli ve hareketli geçen saatlerden sonra herkes evlerine gitmişti. Yine yalnız kalan Nazlı Milat ilk önce müzik çaları kapatıp masayı toplamaya başladı. On ikiyi geçen saate rağmen hala uykusu yoktu. Kalan kurabiyeleri saklama kabına koyup kaldırmıştı. Bulaşıkları makineye yerleştirip makineyi çalıştırdı. Masaları eski haline getirip kovaya doldurduğu suyla yerleri silmeye başladı. Sabahki negatiflik ona geri dönmüştü.

Henüz yirmi iki yaşındayken annesinin rahatsızlığı sebebiyle üniversiteyi dondurup memleketine dönmüştü. Mide kanseri konulan annesinin hastalığı aileyi perişan etmişti. Hastahanede annesiyle birlikte kalmış annesine yardımcı olmuştu. Son dereceye kadar ulaşan hastalığına doktorlar tedavi uygulayamadığı için ağrı kesicilerle ağrılarını dindiriyorlardı sadece. Kısa sürede zayıflayan annesini görmek onu üzse de annesine belli etmemeye çalışıyordu. Serumlara bağlı olan annesinin etrafında sürekli kablolar bulunuyordu. Nefes almasını dahi zor duyuyordu. Bazı geceler annesinin öldüğünü düşünüp annesine sarılıp ağlamaya başladığında annesinin cılız sesini duyup endişeyle karışık mutluluk kaplardı içini.

Gün sabah olduğunda babası ve kendisinden üç yaş büyük olan abisi hastaneye gelirdi. Babasının, annesine bakışını izler, babasının gözlerindeki o üzüntüyü hep görürdü. Ama yine de aralarında en güçlü duranı babasıydı. Abisi ise fazla duygusaldı. hastahaneye her gelişinde ağlar annesini üzdüğünü düşünüp kızardı abisine Nazlı Milat. 

Abisi Hakan edebiyat öğretmeniydi. Uzun süre atanamadığı için bir alışveriş merkezinde güvenlik görevlisi olarak işe başlamıştı Uzun boyu ve cüssesiyle görenleri korkutsa da onu tanıyan herkes görüntüsünün aksine duygusal birisi olduğunu biliyordu. Şimdiye kadar kimseyi kırmamış, üzmemişti. Babası Rıza, iş makineleri vardı.  Müteahhitlerle birlikte çalışır kazandığı ihalelerde yapılacak olan binaların yerlerini açardı. Kendisi de İstanbul üniversitesinde üçüncü sınıf ingilizce öğretmenliği bölümünde okuyordu. 

Annesinin bağlı olduğu cihazların ötmesiyle birlikte içeri giren hemşireler ve onların peşinden gelen doktorlar,  onları dışarı çıkartmışlardı. Hepsi birlikte içlerinden bildikleri bütün duaları ediyorlardı. Duvara yaslanmış olan Nazlı bedeninde hissettiği soğuklukla bir an olacakları hissetmişti. Koridorda dolanan abisi, koltuğa oturmuş babası, hepsi aynı göründü gözüne. Her şey. İşlerini yapan sekreterler, koşuşturan hemşireler, ellerinde çay fincanlarıyla önünden geçen sekreterler. Nasıl oluyordu da gülebiliyorlardı. Onun bu kadar canı acırken, onlar Nazlıyı görmüyorlardı adeta. Beş dakika sonunda odadan çıkan doktor o kilit cümleyi donuk ifadeyle söyleyivermişti. "Kaybettik."

1. Bölüm Okumak İçin..