Bir Rüya

Kelimelerin tozlu raflarda salınarak dolaştığı anlarda çıka geldi kalem. O puslu hatıraların güçlü duyguları ile yoğrulacak ucu pas tutmuş tükenmez kalemle buluşacaktı artık temiz bir sayfa. Kitabın safran sarıya çalık yaşanmışlıklarında dolandı bir süre. Bir süre de kendisinden kopardı o duygularını. Geçmişe dönüp baktığında kalemle kağıdın buluşmasına sadece " Bir Rüya" diye adlandırıyordu. Ne kalem güçlü ne kağıt. Onlar hasretti birbirlerine. Başağın suya hasreti nerede biter? 

Özgürce salınma vakti geldiği sırada kelimelerin, kalemin sınavı başlıyordu bu sefer. Sınav ne zor ne kolay. Ama bir başlasa zaman gibi akıp gidecek her şey, dokunacak kimi kalplere, ısıtacak o mahzun yürekleri. Bir dağın başında çorak topraklardaki çiçeğin suya duyduğu ihtiyaç gibi düşünün kalemin ıstırabını.

Peki suda balık boğulur mu hiç? Hele susuz bırakın o balığı... Çırpınışları yaşam için, bir nefes için. Umut dolu çırpınış. Son damlasına kadar. Küçük dediğimiz umutların büyük kapıları, uzun yolları var aslında. Örümcek ağlarının kapladığı kelimeleri yaşama döndürme vakti gelmedi mi? Güneş dahi vaktinden önce doğmaz derler. Ya vakti değil ya da bir arayış içinde olacak kalem. 

Sılaya küs olunur mu hiç? Buluşmayı nasıl beklerse öyle bir heyecanla bekleyecektiler birbirlerini. Evet, tek taraflı da değildi. Bir iş var ve beraber yapacaklardı. Sabır da birlikte, umutta... 

Dans bile iki kişilik. Ruhu sarsan duygular? Adımlar bile öyle. Bir ayak olmadan diğerinin hareketi boş kalıyor. İleri gitmek için diğeri de hareket etmesi lazım. Ne kelimelerin suçu ne kalemin ne de kağıdın. Suçlu yok. Herkes masum. Birlikte hareket etmeyi bekliyorlar sadece. Nostaljik hatıraların sarhoş keyfinde birer fincan kahve yudumladılar kırk yılın hatrına.

 Dedim ya sılaya hiç küs olunur mu?